Maja e celur

                      Lulet lulezuan
                      me te pare djelle
                      kushedi c'duruan
                      qe kur jane mbjelle:

                      qe kur u perzyen
                      me rer' e me uje,
                      dhe u lagn' e u lyen
                      pa buje e rremuje.

                      Pa ze psheretimi,
                      ze e vaj te kote,
                      i ngurroj thellimi
                      nene dhen'  e ftohte.

                      Edhe balt'  e ndotur,
                      edhe llum' i ndyre
                      i patne perlotur
                      me ngjyre e menxyre.

                      Ato piperonin
                      me nje sulm i qete
                      dhe mbinin e shkonin
                      qe perposh perpjete.

                       Qe ngaj erresira-
                       brenda ne dhe thelle-
                       ndillnin krejt te lira
                       driten edhe qjellte.

                       Sa me rend' i mbante
                       rrenj'  e balt'  e nxire
                       dh' i terhiqte e s'i ndante
                       per ne fundesire,

                       dhe sa m'i padukur
                       edhe sa m'i zjarrte
                       ishte sulm' i bukur
                       per ne qiejt' e larte,

                       aq me lire e fshehur,
                       dh' aq me me ngadale
                       rritnin pa pandehur
                       sulmin e pandale:

                        Dhe ja, ndizet era
                        mbi barishte e bime!
                        Ja! qesh parevera
                        neper ngasherime!

                       Ja! sa lul' e qete
                       celi gjine e saje,
                       permbi dege e flete
                       atje lart ne maje!
                                 
                                    1943